Al een hele tijd wilde ik een blog schrijven over mijn doel voor 2020, een halve marathon hardlopen. Een doel dat al is opgeschoven vanuit 2019 toen het vanwege gezondheidsperikelen en een blessure niet door kon gaan. Het voelde als falen… En dat is precies waarom ik het uitstel om dit blog te schrijven. Want wat als het weer niet lukt? dan val ik de mensen om mij heen, maar vooral mijzelf wel héél erg tegen…
Ik loop zo af en toe in perioden hard. Ben niet een ‘die hard’ , want ik haak ook af en toe best weer eens een tijdje af. Ik was een paar jaar geleden al heel erg blij dat ik 5 km aan een stuk kon hardlopen, zonder stukjes te moeten lopen tussendoor. Jeetje, dat ik dat kon! ik was best een beetje trots. Maar ik wilde wel wat verder, mijn doel wat opschuiven. En zo heb ik mijn trainingsrondjes uitgebreid totdat ik in 2018 voor het eerst 10 km hard kon lopen. Wow, dit was wel andere koek. Ik was zwaar verbaasd dat ik dit voor elkaar had gekregen, nooit gedacht dat ik dit zou kunnen.
het smaakte naar meer…
Toen ik in januari 2019 ergens las dat als je 5 km kunt hardlopen, je ook kunt trainen voor een halve marathon, was ik om. Ik werd super enthousiast en zonder er heel hard bij na te denken, schreef ik me in voor een halve marathon in Sneek in Juni van dat jaar. Het leek me een ultieme uitdaging, eentje die ik aan wilde gaan…!
Ik ging een schema maken voor trainingen, vooral naar eigen inzicht, maar ik ging me ook eens wat meer inlezen in trainingsschema’s en hartslagmeters ed.
Voortvarend begon ik met trainen. Ik mocht nu van mezelf niet te vaak meer uitvallen voor een training, moest me aan mijn eigen schema houden en voelde enigszins de druk van presteren.
In februari begon ik te kwakkelen met mijn gezondheid. Ik rolde van de ene ontsteking in de andere infectie en uiteindelijk bleek een wortelpunt-ontsteking van een kies de oorzaak. Alvorens dat met een gecompliceerde wortelkanaalbehandeling was opgelost was ik al weken uit mijn trainingsritme en was mijn conditie ver te zoeken. 5 km kon ik net aan halen en ik had het gevoel dat ik nu weer van voren af aan moest beginnen.
Ik telde de weken tot de grote dag en voelde de druk toenemen. Ik had her en der gezegd dat ik mee zou doen aan de halve marathon, ook als stok achter de deur voor mezelf, maar dat ging me nu tegenwerken. Ik kon niet opgeven, dat doe je niet, dat wilde ik niet. Ik wilde laten zien dat ik het kón!
Dus ik ging volle bak trainen, bouwde in rap tempo de kilometers op en deed mee aan een tussentijds hardloopevenement. En toen…
Ik kon nog net de finish halen, op karakter zullen we maar zeggen en toen was het op. Ik kon amper meer bij de auto komen en verbeet mijn misselijkheid. Ik had een flinke scheenbeen blessure opgelopen en wist ergens al dat ik dat niet meer kon hebben in mijn toch al krappe tijdschema. Ik belde mijn osteopaat in de hoop dat die met zijn magische handen mij nog snel van de pijn af zou helpen, zodat ik verder kon met mijn training. Maar aldaar werd bevestigd wat ik eigenlijk al wist, die halve marathon kon ik wel op mijn buik schrijven. In juni althans…
Shit! Ik heb er een flink potje om moeten janken. En toen was het ook goed. Ik wist dat dit niet haalbare kaart was en moest me daar bij neerleggen. Ik liep een tijdje niet hard, gaf mijn blessure de tijd om te herstellen en stortte me op het verbouwen van onze badkamer.
Maar de wens, het gevoel van de voorbereiding en het gevoel van power om nog eens een halve marathon te lopen ging niet weg.
En dus besloot ik al vrij snel, ik schuif mijn plan een jaar op. Volgend jaar zelfde marathon, zelfde periode, dan ga ik er weer voor en dan zal ik het halen!
Afgelopen december begon ik het hardlopen weer op te pakken en ik had er weer zin in. Voorzichtig aan, rustig opbouwen en eerst maar weer eens lekker lopen, hield ik mezelf voor. Maar ik wist het eigenlijk meteen, ik wilde die halve marathon in Sneek gaan doen. Toen ik in januari eens keek op welke datum hij dit keer viel, kwam ik bedrogen uit. Aangezien er een ander groot loopevenement is in juni, is er dit jaar geen marathon in Sneek.
‘Shit’, alweer… Maar niet getreurd. Ik dacht, ik laat me niet van de wijs brengen. Er zijn genoeg mogelijkheden en evenementen om mijn halve marathon ergens te gaan lopen, dichtbij, of wat verder weg…
Ik zocht en vond een mogelijkheid in Hindeloopen, begin mei. ‘Prima’, dacht ik. Mooi in de buurt en een goede periode, nog niet te warm.
Ik trainde verder maar zat nog niet in een lekkere flow. Ik moest mezelf er elke keer toe zetten om te gaan.
Ik maakte wat stokken achter de deur en schreef me in voor een paar hardloopevenementen, zodat ik tussentijds ook moest blijven trainen en verder op bouwen. Zo doe ik 21 Maart mee aan de night tot light run in Franeker met de afstand van 12 kilometer.
Het gaat best goed, maar ik blijf af en toe in gevecht met mezelf. Met mijn fanatisme enerzijds, het doel te willen behalen. Maar anderzijds de drukte van alle dag, het uitstellen van trainingen, en de angst dat ik het misschien niet ga halen.
Ik wil niet weer falen!
Ik wil aan mezelf bewijzen, dat als je iets heel graag wilt, dat je het dan ook kan. Maar ik besef me ook dat de omstandigheden van het dagelijks leven, vaak ontzettend van invloed zijn. Natuurlijk kan ik technisch gezien gewoon steeds meer kilometers gaan hardlopen en uiteindelijk dus die 21 kilometer. Maar soms ben ik moe, heb ik nachtdiensten, of te veel drukte thuis om weg te werken, dat ik de rust of de energie niet heb om te hardlopen. Terwijl ik dit typ weet ik, dat ik juíst op die momenten moet gaan. Ik weet ook dat ik in alle drukte, me juist fitter en lekker voel als ik weer gelopen heb. Net als afgelopen week in de storm. Ik kwam op stukken bijna niet vooruit, was misselijk van de inspanning, maar zó voldaan toen ik thuis kwam. Ik had de hele dag heerlijke energie!
Ik besefte tijdens mijn trainingen, maar ook tijdens mijn innerlijke strijd om wel, of niet te gaan, om zin te maken, of af te haken, dat het veel gemeen heeft met de strijd die vrouwen met hormonale klachten voeren zoals een een postpartum depressie. Ze hebben ook te maken met tegenslagen. Het wel wíllen, maar niet op kúnnen brengen. Graag hun doel willen behalen, beter willen zíjn, maar de weg er naar toe is lang, moeizaam en vol hobbels.
Ik besefte ook dat ik die halve marathon puur op eigen initiatief wil doen. Het hoeft van niemand, ik stel mezelf dit als doel. Een heel verschil met vrouwen die vanuit een zeer zware periode in hun leven weer uit de put proberen te klimmen.
Daarom besloot ik ook dit blog, wat al heel lang in mijn hoofd zit, te schrijven en te publiceren. Ik ga met de billen bloot en verhoog daarmee voor mezelf best wel de druk. Maar ik probeer het positief te zien. Niet dat mensen met de vinger zullen gaan wijzen, als het me tóch niet blijkt te lukken, maar dat ik steun zal ervaren van de mensen die dit lezen en daarmee helpen mijn doel te verwezenlijken. Net als hoe vrouwen dat ervaren die openlijk over hun hormonale klachten durven te praten. Vaak lucht het alleen maar op. Als je weet dat er mensen zijn die achter je staan, je waarderen en trots op je zijn, helpt je dat verder te komen. Ook als het moeilijk is…
Een positief berichtje zou ik dan ook heel fijn vinden als reactie op deze blog. En een aanmoediging langs de kant op de grote dag, des te meer! 9 mei is het zover, de start van ‘mijn’ halve marathon in Hindeloopen. Maar eerst nog de 12 kilometer in Franeker 21 maart.
Ik ga verheugd verder met mijn training en kijk uit naar ‘het’ finish moment, waarop ik met recht trots kan zijn op mezelf!
Geertje Cats,
Kraamverdriet