27 februari plaatste ik met een lichte kriebel in mijn buik het blog ‘halve marathon’, over doelen stellen, falen en doorzetten. Wat ik niet had kunnen vermoeden is dat er een hele andere factor mee zou spelen die mijn plannen in het water zou gooien… Corona.
Ik schreef in februari een blog, met toch wel wat lood in mijn schoenen omdat iedereen die het nu wilde lezen zou weten dat ik voor ogen had om een halve marathon te gaan lopen. Een doel wat al vanwege omstandigheden was opgeschoven vanuit 2019. Ik wist natuurlijk niet of het me ook echt zou gaan lukken, waarbij ik me besefte dat de omstandigheden om te trainen soms ook door omliggende factoren belemmerd zouden kunnen worden.
Dat Corona die factor zou zijn die alles letterlijk plat zou leggen dat had ik nooit kunnen bedenken! Zou ik dan mijn doel nog een jaar moeten opschuiven? Wie gelooft er dan nog in?…
Ik moet zeggen, het trainen ging best goed, niet fantastisch, maar het was genoeg. Toen op 12 maart definitief bekend werd dat de night to light run in Franeker, waar ik 12 km zou hardlopen, niet door ging, zakte de moed me wat in de schoenen. De regelgeving was duidelijk en dus ook de halve marathon op 9 Mei a.s. waar ik uiteindelijk voor trainde, kon niet door gaan…
Maar naast díe teleurstelling gebeurde er een heleboel meer…
In het ziekenhuis waar ik werk veranderde véél. Dagelijkse updates over patiënten-aantallen en aangepaste protocollen kwamen binnen op de mail. De spanning om de eerstvolgende dienst weer te werken nam toe. Wat tref ik daar aan? ben ik voldoende op de hoogte van alle regels, zodat niet ík straks een negatieve bijdrage lever aan het verder verspreiden van dit virus?
Maar ook thuis… Ik had ineens onze twee kinderen iedere dag thuis en ik moest juf voor hen zijn. Tja, dat kun je niet even oefenen, je bent het gewoon ineens.
Dat was voor mij, maar ook voor de kinderen een hele omschakeling. ‘Meester doet het altijd anders bij deze les…’ of ‘juf verstopt altijd een krulletje die ik dan moet zoeken als ik netjes heb geschreven’.
Ik nam mijn taak als juf zo serieus mogelijk, want ik wil graag dat mijn kinderen hun kennis een beetje op peil blijft in deze gekke tijd en dus was ik ook krulletjes aan het verstoppen tijdens het nakijken.
Serieus als altijd kostte dat alles me veel tijd en energie…
Ik zat hele ochtenden bij de meiden aan tafel en hielp ze daar waar ik kon. Maar als de kinderen begin van de middag klaar waren met hun werk en lekker naar buiten gingen om te spelen, was ik op! Geestelijk moe, om keer op keer rustig en geduldig een som uit te leggen die daarna nog steeds niet gesnapt werd.
Maar ook omdat ik ondertussen de frustratie voelde stijgen omdat de was zich opstapelde, mijn klanten van Kraamverdriet op mijn antwoord wachtten en ik de nachtdienst nog in moest…
Het hardlopen zakte tot een 0-punt. Ik kwam er simpelweg niet aan toe en had al helemaal geen energie, laat staan motivatie om te gaan trainen! Want voor wat eigenlijk? alles was toch afgeblazen! Daarnaast moesten we zo veel mogelijk thuis blijven, dus ik voelde me bezwaard om te gaan lopen.
Om mezelf een beetje tot de orde te roepen en de kop er voor te houden, verplichtte ik me ‘s middags als het huiswerk klaar was, met de kinderen mee naar buiten te gaan. Het was toen nog fris, maar ik kleedde me warm aan en ging met de snoeischaar de tuin in. Het maakte mijn hoofd leeg, liet de frustratie zakken en het gaf me weer wat nieuwe energie om mijn takenlijstje voor die dag af te werken. Het feit dat de tuin zo vroeg in het seizoen al weer steeds netter en mooier werd gaf een beetje voldoening.
Na een week of twee, wanneer de hele situatie een beetje ingedaald is, besloot ik dat de knop om moest, míjn knop.
Deze situatie bleek wel, zou voorlopig niet veranderen, dus het was maar net hoe ík er mee om ging. Bleef ik gefrustreerd? Dan had ik alleen maar mezelf te pakken en zou ik me alsmaar rotter gaan voelen…
Ik maakte de keuze om me daar niet in mee te laten slepen. We moesten er maar het beste van maken en lieten het strakke schema iets meer los. We sliepen ‘s ochtends tot we uitgerust waren en gingen dan met het schoolwerk aan de slag.
Ik leerde van mijn man die ook een paar keer ‘meester’ was dat ik de kinderen wat zelfstandigheid terug moest geven. Op school was er immers ook niet continue een meester of juf beschikbaar?! Wat een verademing deze mannelijke nuchterheid!
Dus ik zette ze aan hun werk, liet ze mee denken bij welke vakken ze na de uitleg zelfstandig aan de slag konden en ging daarna even een wasje draaien en haalde de stofzuiger door het huis.
Het klinkt gek, maar dat gaf al een stukje vrijheid terug. Ik kon weer even ‘mijn’ ding doen!
In de derde week lukte het zelfs om aan dezelfde huiswerktafel, van achter mijn I-pad, mijn Kraamverdriet klanten te beantwoorden en kon ik ondertussen ondersteuning bieden bij het huiswerk.
Er kwam een beetje ritme en gewenning aan deze gekke periode en ik bedacht me dat ik ook weer wilde gaan hardlopen. Nog zonder duidelijk doel als je het hebt over een loopevenement, maar mijn doel was en is heel helder nu! Mijn mentale fitheid ondersteunen en weer lekker in mijn energie zitten!
Het eerste loopje wilde ik bijna mijn sporthorloge thuis laten. Wat maakte het uit hoe ver ik ging, of wat mijn gemiddelde snelheid was? het voelde als vrijheid om weer te gaan lopen. Maar… dat ging me toch te ver. Controlefreak als ik ben wilde ik toch wel weten hoe en hoe ver ik gelopen had en hoe ik de komende tijd weer op kon bouwen.
Ik ben niet zo streng voor mezelf, maar spreek wel af om in ieder geval te blijven lopen. Als straks evenementen weer eens toegestaan zijn en er weer mogelijkheden komen om alsnog een halve marathon te lopen, dan wil ik mijn basis lekker hebben. Dan kan ik van daaruit weer verder trainen. En wanneer dat is? Misschien dan toch de halve marathon van Sneek in 2021? Wie zal het zeggen? Alles ligt weer open wat dat betreft.
Tijdens mijn looprondjes denk ik vaak aan mijn doelgroep voor Kraamverdriet. Nu mijn doel/datum is weggevallen is het lastiger trainen. Ik moet mezelf er toch regelmatig toe zetten om te gaan, al kom ik steevast met een heerlijk voldaan gevoel weer thuis.
Hoe lastig is het als je een postpartum depressie hebt, of andere hormonale klachten? Je weet niet waar die eindstreep is? Je weet niet hoe lang je nog moet volhouden, bikkelen, vallen en opstaan om de tijd door te komen, totdat je je eindelijk weer goed en happy voelt.
Juist ook voor die doelgroep is deze Corona periode een hele pittige! Als vaste ritmes, oppas en sociale contacten ineens wegvallen en je er écht alleen voor staat.
Dus als ik onderweg ben en het pittig heb, denk ik aan jullie! Vrouwen die ook door moeten en vol houden. En dan zet ik nog een tandje bij en ga ik door… Niet toegevend aan het gevoel om in de berm te willen gaan liggen bijkomen… Want dat kunnen jullie ook niet.
Gelukkig hebben we gister gehoord dat er weer versoepelingen aankomen. Dat er weer perspectief is en dat we weer iets meer naar ‘het normale’ leven teruggaan.
Een fijne verbetering! Dus hou vol! Blijf de uitdaging aangaan, want het is een fikse work out, maar je kunt het!
Geertje Cats
Kraamverdriet