Afgelopen week kreeg ik onderstaand bericht van een klant van Kraamverdriet:
‘Ik vind het nog steeds zo verbazingwekkend dat de hormonen zo met je aan de haal kunnen gaan. Het heeft een aantal jaar van mijn leven in de war geschopt en het laatste jaar echt verkloot kan ik wel zeggen. En dan ga je zelf op onderzoek uit en dan kom je na lang zoeken en uitproberen uiteindelijk uit bij je hormonen. Ik heb hele scenario’s in mijn hoofd gehaald hoe het nou verder zou moeten als ik mij zo slecht zou blijven voelen. En niemand kon mij vertellen wat er nou precies was. Telkens werd het op het verlies van ons kindje in de vorige zwangerschap, of op een mogelijke burn-out gegooid. Dat dan zo’n klein pilletje je weer een compleet ander mens kan maken. Het blijft ongelofelijk. Ik ben in ieder geval al heel blij met waar ik nu sta.’
Het is natuurlijk ontzettend fijn om te horen hoe deze vrouw, na twee maanden hormoontherapie al zo op de goede weg is, terwijl dat in de jaren daarvoor, met allerlei hulp, therapieën, coaching enz. niet gelukt is. Maar tegelijk is het ook eigenlijk om heel verdrietig van te worden.
Waarom zijn vrouwen met hormonale klachten zo’n ondergeschikte groep in de samenleving en in de gezondheidszorg?
Waarom wordt er niet (meer) onderzoek gedaan naar hormonale klachten en een hormonale aanpak van die klachten?
Waarom schrijven veel huisartsen liever antidepressiva voor dan te erkennen dat de klachten van hormonale aard zijn?
En waarom is het vaak meer geluk dan een advies, dat een vrouw de kans krijgt om haar hormonale klachten ook daadwerkelijk hormonaal aan te pakken?
Hormonen worden vaak als iets ‘engs’ gezien. ‘Hormonen’ en ‘kanker’ worden vaak in één zin gebruikt, of ”hormonen’ en ‘trombose’… Maar enig idee hoeveel verschillende soorten hormonen er zijn? zo rond de honderd soorten, ieder met zijn eigen specifieke functie. Wanneer er ergens een hormoon ontbreekt, of te veel of te weinig van is, ontstaan er problemen. Het systeem in het lichaam werkt dan niet optimaal en er ontstaan klachten. Klinkt heel logisch, of niet? Natuurlijk zijn er hormonen die je niet langdurig of extra zou moeten nemen, omdat er risico’s zijn, maar dat geldt zeker niet voor allemaal!
Denk bijvoorbeeld aan diabetes, of een trage schildklier ook dat is een gevolg van ‘falen’ van hormonen.
Maar wordt het falen van het insuline hormoon, of van het schildklierhormoon in twijfel getrokken? Nee, natuurlijk niet! Het is een duidelijk probleem en daar moet wat aan gedaan worden. Er worden hormonen geslikt of gespoten om het lichaam te ondersteunen waar het zelf tekort schiet en de problemen lossen weer op. En is dat eng? of zou het je ontraden worden door de huisarts, internist of de mensen om je heen? Nee, ik zou wel durven beweren dat niemand je dat zou ontraden. Het zou juist zeer onverstandig gevonden worden als je de insuline niet wil spuiten. Iedereen weet dat je dat hormoon nodig hebt, anders krijg je grote problemen.
Waarom is het dan zo moeilijk om te accepteren dat de vrouwelijke hormonen oestrogeen en progesteron soms ook met elkaar overhoop liggen? Dat de verhouding soms niet meer zo is zoals het zou moeten zijn? En dat dat tot diverse, soms heel heftige klachten kan leiden zoals een postpartum depressie of PMS? Op één of andere manier wil dat er lang niet bij iedereen in en dan heb ik het zowel over mannen als vrouwen, leken, huisartsen, gynaecologen, psychologen of wie dan ook maar. Dat is toch best een beetje, heel erg raar of niet?
Het gebeurt nog te vaak dat er sprake is van ontkenning van de hormonale rol in bovenstaande klachten, zowel als oorzaak als ook in de behandeling. En denk dan niet dat een vrouw met langdurige mentale en lichamelijke klachten ten gevolge van een hormonale disbalans bij de pakken neer gaat zitten. Want ze heeft geen keus. Ze moet door met overleven, ze heeft kinderen om voor te zorgen. Het wordt haar vrijwel nooit aangereikt om eens te onderzoeken of haar hormonen de boosdoener zijn van haar klachten. Meestal moet deze doelgroep zelf uitvinden waar de klachten door veroorzaakt worden en komt daarbij soms de wens naar boven om met medicatie te proberen om de progesteron en oestrogeen weer in de juiste verhouding met elkaar te brengen. Ten einde raad soms, omdat er al zoveel geprobeerd is, maar niets lijkt te werken…
Waarom moet zo’n vrouw dan soms diep teleurgesteld weer naar huis, omdat de huisarts ‘het niet vertrouwd’, ‘de risico’s nogal heftig vindt’ of gewoon geen recept wil maken, omdat er ‘onvoldoende wetenschappelijk bewijs voor is’.
De ‘risico’s’ zijn vooral apen en beren die gezien worden en ongegrond.
Dat laatste kan en zal ik niet aan tornen, er is zeker meer onderzoek nodig. Maar wordt in de gezondheidszorg alleen maar alles gedaan wat waterdicht is getimmerd met wetenschappelijk onderzoek? Nee, natuurlijk niet. Soms wordt een medicijn voorgeschreven wat bedoeld is voor een aandoening die iemand helemaal niet heeft, maar wat effectief zou kunnen zijn vanwege de bijwerking die het middel heeft. Of stelt een arts een behandeling voor, omdat daar eerder goede resultaten mee geboekt zijn…
Dat ergens nog onvoldoende ‘bewijs’ voor is, wil niet zeggen dat het omkeerbaar is en dus niet helpt en daarmee ook meteen gevaarlijk is.
De huisarts van de vrouw hierboven was heel welwillend gelukkig en schreef een recept voor. In hele korte tijd, merkt ze nu hoe ze eindelijk aan het opknappen is van jarenlange hormonale klachten. Super fijn!
Laat dit aub een blog zijn om over na te denken als je huisarts, gynaecoloog of psychiater bent en een vrouw op je spreekuur krijgt met klachten in relatie tot haar cyclus. Geeft die vrouw op zijn minst de kans om haar hormonen weer op orde te krijgen, zeker als ze dat zelf graag wil. Om de tijd te bekorten dat ze aan het overleven is. Want elke vrouw, zonder uitzondering, wil toch niets liever dan ‘gewoon’ leven? Het liefst met veel plezier van haar gezin en in vrede met haarzelf? Daar zou toch iedereen aan mee willen werken?
Geertje Cats,
Kraamverdriet