Wat een ongelofelijke mega prestatie heeft Maarten van der Weijden neergezet! 163 KM zwemmen, 55 uur lang door de Friese wateren.
Het is bijna niet te overzien als je voor zo’n enorme uitdaging staat om te bedenken met welke obstakels je te maken zal krijgen. Waar je het moeilijk gaat krijgen en hoe je je daar zo goed mogelijk op voor kunt bereiden. Of wat je onderweg kunt doen, om weer met goede moed verder te kunnen.
Maar verassingen en steun uit onverwachte hoek, hielpen hem verder dan hij zondagochtend vroeg voor Workum had durven dromen. Daar had Maarten het zó zwaar dat hij neigde ermee te stoppen.
Zijn vrouw Daisy wees hem op al die drommen mensen die langs de kant stonden voor hem. Hij mocht en kón nog niet opgeven. Er werd op hem gerekend!
In Witmarsum waar ik Maarten persoonlijk heb toegejuicht waren de twee dochtertjes van Maarten om papa een kusje te geven. Hoeveel kracht en steun kan er in zo’n kusje zitten?!
Maarten zwom vol goede moed weer verder. Zijn vrouw Daisy en de meisjes er in een volgboot achteraan.
Ook toen Maarten zondagavond ‘de hel van het noorden’ in zwom, werd hij bijgestaan uit onverwachte hoek. Boeren schenen met hun tractoren licht op het zwemwater om Maarten in het hier en nu te houden. Ze staken vuurwerk af en ondertussen bleven de vele vele mensen aan wal Maarten toe juichen, toe klappen en moed inzingen om verder te gaan. Ook Claudia de Breij, Erben Wennemars, Freek de Jonge en meer, verrasten Maarten onderweg en spraken hem moed in.
Keer op keer gaf het nieuwe hoop, nieuwe moed, om door te gaan met deze monstertocht, waar geen einde aan leek te komen.
Wat heeft dit nu te maken met vrouwen die een postpartum (postnatale) depressie hebben zal je zeggen?
Nou, eigenlijk alles!
Ook als je te maken krijgt met een postpartum depressie, sta je voor een ongelofelijke uitdaging, waarvan niet te overzien is hoe je die monstertocht af zult leggen. Welke obstakels je tegen zal komen en hoe je die obstakels het beste kunt nemen om verder te gaan met je tocht. Je tocht van herstel. Herstel van hormonen die uit balans zijn geraakt.
Misschien wel door een stressvolle periode voor of tijdens je zwangerschap, door het vele slaaptekort of doordat de werkelijkheid nogal afwijkt van de verwachtingen. Dat zorgt voor stress en stress schopt letterlijk de eerlijke verdeling van je hormonen in de war. Het zorgt ervoor dat er een disbalans ontstaat en dat kan klachten geven zoals een postpartum depressie.
Maar al hoe zwaar de route van een postpartum depressie ook is en ook al weet je niet hoe lang je nog moet om de eindstreep te halen, ook hier komen onverwachte verrassingen op je pad. Mensen die je aanmoedigen langs de route. Mensen die vertellen hoe trots ze op je zijn. Dat je een held bent, omdat je doorgaat, al heb je het nog zo zwaar.
Soms krijg je een kusje van je kind of een lach, een blik. Het kan je zoveel moed geven om weer door te gaan, om te weten waar je voor vecht…
Het is goed om af en toe even je hoofd neer te leggen, toe te geven aan je vermoeide lijf en geest. Maar zodra je je weer hervat, zie je weer de mensen om je heen die je helpen. Je bijstaan. Er voor je zijn en je toejuichen.
Ze juichen jou toe, omdat je een held bent. Een ongekende held. Want een moeder die zo hard moet vechten, alvorens ze het geluk en genot van haar gezin kan ervaren, die zulke zware obstakels moet overbruggen en er letterlijk ziek van wordt, zo’n moeder is in mijn ogen, net als Maarten, een ware held.
Geertje Cats
Kraamverdriet