Helemaal eens met minister Hugo de Jonge van volksgezondheid, de voorlichting over zwangerschap en bevalling moet beter. Te vaak wordt er niet gesproken over de minder mooie kanten van zwanger zijn en het moederschap. Ben jij moeder? En ben jij tijdens je zwangerschap voorgelicht over het feit dat je 10% kans hebt om een postpartum depressie te krijgen?
Dat 1 op de 10 moeders hier mee te maken krijgt choqueert nog steeds veel mensen, maar het is wel de waarheid. Mogelijk ligt het cijfer zelfs nog hoger. En dat niet alleen de moeder in kwestie maar ook haar gezin daar onder te leiden heeft zal niemand verbazen. Zeker als je bedenkt dat de juiste hulp, het aanpakken van je hormonale disbalans, nog veel te vaak uitblijft, of pas na maanden of zelfs jaren aan de orde komt. Dat is allemaal verloren tijd en dat is onnodig en doodzonde!
Want zoals met zoveel dingen, is het ook met een postpartum depressie zo, hoe eerder je het probleem bij de oorzaak aanpakt, door een behandeling die gericht is op het herstellen van je hormonale disbalans, hoe eerder je kan herstellen. En hoe minder schade er ontstaat aan het welbevinden van de moeder, haar relatie en haar gezin.
De eerste tijdwinst zit hem dus zeker in goede voorlichting, want het kan werkelijk iedereen overkomen. Wanneer een vrouw weet dat ook zij te maken kan krijgen met een postpartum depressie, zal ze eerder de signalen gaan herkennen en ontdekken dat hoe ze zich voelt en de klachten die ze heeft, behandeling nodig heeft.
Niet alleen hulpverleners zullen hier meer en eerlijkere voorlichting over moeten geven. Ook moeders/ouders onder elkaar zouden eerlijker naar elkaar moeten zijn. Niet de roze wolk in stand houden voor de buitenwereld, terwijl die er niet is. Hoe vaak wordt er gevraagd aan jonge moeders ouders hoe het gaat? Ja, vaak. Maar dan vooral, ‘hoe is het met de baby?’ ‘Hoe drinkt hij of zij en het hoe gaat het met slapen?’ Als daar posititief op geantwoord wordt, is het verhaal meestal snel ten einde, want dan wordt de conclusie al getrokken dat het ‘dus goed gaat’. En hoe vaak zit men er dan een beetje, of zelf heel erg naast?
Het zou fijn zijn wanneer ouders, maar met name moeders, elkaar niet zo bekritiseren. Elkaar oprecht vragen hoe het met haar gaat als moeder, als vrouw. Of ze het allemaal wel trekt, dat ze best eerlijk mag zijn over dat het moederschap niet één groot feest is, of dat ze het misschien wel loodzwaar vindt.
Het zou veel gesloten deuren (lees: taboe) op een kier zetten en in ieder geval de moeder die last heeft van een postpartum depressie de openheid geven om over haar negatieve gevoelens te praten. Wanneer we dan helemaal eerlijk zouden zijn en ook toegeven dat het bij de ‘perfecte’ moeders ook niet altijd zo perfect is en voelt als dat het lijkt, dan helpen we de moeders die in een diepe grijze of zwarte put zitten om daar makkelijker en sneller weer uit te kunnen klimmen.
Als hulpverleners meer eerlijke voorlichting geven en dan niet alleen over de praktische zaken rondom een bevalling zoals de kans op een kunstverlossing, maar zeer zeker ook over de reële kans op een postpartum depressie, dan zullen vrouwen eerder weten wat er met hen aan de hand is en dat hun klachten een hormonale oorzaak hebben. Dan kunnen ze ook in een veel eerder stadium effectief behandeld worden en kan de hormonale disbalans hersteld worden wat een hoop leed bespaart.
Klik voor het nieuwsbericht wat inspireerde om deze blog te schrijven op de link hieronder. En kijk voor meer informatie over de hormonale aanpak en behandeling op www.kraamverdriet.nl
https://radar.avrotros.nl/nieuws/detail/voorlichting-over-zwangerschap-en-bevalling-moet-beter/